دیکتاتورهایی که در پی افزایش کنترل اطلاعات هستند

شاید بپندارید که خودکامه‌ترین و بسته‌ترین دولت‌های دنیا با کنترل اطلاعات احساس رضایت می‌کنند. با این حال آنها همچنان در پی روش‌های نوتری برای اعمال هر چه بیشتر فشار و سانسور هستند. پانزده کشور از بیست کشور انتهای جدول رده‌بندی آزادی رسانه‌ها در جهان، با وجود درجا زدنشان در رده‌بندی ، اما مجموع امتیاز‌هایشان نسبت به سال پیش تنزل یافته‌اند. چگونه این کشورها می‌توانند هر سال بدتر شوند؟ تقویت انحصار رسانه‌ها در کره شمالی، اریتره، ترکمنستان و ازبکستان با مهار کامل اطلاع‌رسانی از سوی مقامات، تنها تعداد معدودی از گزارشگران هستند، که با پذیرش تمام خطرات موجود، برای رساندن اندکی اطلاعات به رسانه‌های خارج از کشور، تلاش می‌کنند. اگر چه به ندرت، این «نقاط کور اطلاع رسانی» در جهان نادرند، ولی به نظر می‌رسد، هنوز نشام‌هایی هستند، که مایلند از آن الگو برداری کنند. در جیبوتی به طور مرتب همکاران صدای جیبوتی ، تنها رسانه مستقل، مورد آزار دائمی هستند. امروزه در گینه استوایی فقط چند روزنامه خصوصی وجود دارد که به طور نامنظم منتشر می‌شوند. در سال ٢٠١٤ در سودان روزنامه‌نگاران به طور خودسرانه بازداشت شدند و از انتشار حدود ٥٠ روزنامه حتی از روزنامه‌های دولتی، جلوگیری شده است. حکومت سودان به این اقدام‌های سخت‌گیرانه نیز بسنده نکرده و سانسور پیشگیرانه را با تشکیل کمیسیونی عالی، تحت نظارت وزارت اطلاعات برای بررسی صلاحیت انتشار تمام مقاله های پیشنهادی در مورد فساد اجرایی کرده است. طرح سانسور پیشگیرانه در قزاقستان نیز برای تمام رسانه‌ها در زمان اعتصاب، اغتشاش و تظاهرات‌های بزرگ اعما ل می‌شود. پس از تعطیلی تمام رسانه‌های اصلی مخالف حکومت، به نظر می‌رسید که مقامات قزاق نه تنها در سال ٢٠١٤ در ندادن مجوز دوباره به رسانه‌ها مصمم بودند، که سه روزنامه منتقد حکومت را یکی پس از دیگری در ماه‌های آغاز انتشارشان، تعطیل کردند. جمهوری آذربایجان نیز تقریبا برای از بین بردن هر گونه نشانه هایی از کثرت‌گرایی با اعمال فشار برای تعطیلی، معدود روزنامه‌های مستقل از طریق قطع منابع مالی، محکوم کردن آنها به اتهامات جعلی و همچنین ایجاد مزاحمت برای کارکنان آنها، برنامه ریزی کرده است. در چین حزب کمونیست، فهرست جدیدی از ممنوعیت‌ها را منتشر کرده است، که منع روزنامه‌نگاران از هر گونه انتقاد بدون مجوز یکی از موارد آن است. کنترل اینترنت پس کنترل کامل رسانه‌های سنتی نوبت به مهار اینترنت رسیده است. حکومت‌های مستبد به سرعت تأخیر خود را - با کنکور شرکت‌های بزرگ غربی برای فروش پیشرفته‌ترین ابزار کنترل و مراقبت - جبران می‌کنند. آن‌ها توان اینترنت را به عنوان ابزاری برای کنترل کشور دریافته‌اند. در پناه دیوار بزرگ دیجتالی، چین همچنان یکی از ستون‌های سانسور اینترنت است. جنبش دموکراسی خواهانه اشغال مرکز هنگ کنگ و یاد بود بیست و پنجمین سالگرد کشتار میدان تینامن موضوع‌هایی بودند که به شکل ماهرانه‌ای سانسور اطلاعات آنها طراحی شد. از اوایل ماه جون میلادی تمام واژه‌های مربوط به سالگرد در موتورهای جستجوگر سانسور شد و تمام سایت های و بلاگ‌ها به طور مرتب حدف شدند.تمام خدمات مربوط به گوگل از جمله جی میل تا نود درصد مسدود شده بود. ایران همچنان در فکر راه‌اندازی اینترنت ملی است . پلیس سایبری جمهوری اسلامی ایران با دستگیری دوازده نفر در ارتباط با ارسال پیام از طریق وایبر ،تانگو، واتس‌آپ نشان داد که دسترسی کامل به پیام های خصوصی در برخی از نرم افزارهای تلفن همراه را دارد. اگرچه کابل فیبر-نوری آلبا یک، که کوبا را به ونزئولا متصل می‌کند مورد بهره‌برداری قرار گرفته است، ولی همچنان دسترسی به اینترنت در کوبا بسیار محدود و گران است.اینترنت به شدت تحت کنترل و دسترسی به سایت‌های اطلاع رسانی مستقل خارج از کشور به جز در چندین هتل برای مسافران خارجی امکان پذیر نیست. در بسیاری از کشورها مسدود کردن وب سایت‌ها بدون حکم دادگاه تبدیل به یک روند عادی شده است و امروزه بسیاری از نیروهای پلیس سایبری می‌توانند، وب سایت‌هایی را که ای پی را تغییر می‌دهند و یا سایت‌هایی که نرم افزار وی پی ان ( نرم افزاری کدهای سانسور را می‌شکند) ارائه می دهند، مسدود کنند. پس از اعمال فشارهای خودسرانه، اکنون اغلب حکومت‌های اقتدارگرا در صدد وضع قانون‌های انتقام جویانه به منظور اعمال محدودیت‌های سخت‌گیرانه‌تر بر فعالیت‌های آن لاین هستنند. در قزاقستان، حکومت این اختیار را به خود داده است که بر حسب تشخیص ضرورت اقدام به قطع شبکه ها و تمام راه‌های ارتباطی نماید. به پیروی از الگوی روسیه، مقامات ازبکستان، محدودیت‌های بسیارشدیدی بر وب‌لاگ نویسان اعمال می‌کنند. این در حالی است که مقامات بلاروسی این اختیار را به وزارت اطلاعات آن کشور داده‌اند که تمام شبکه‌های اجتماعی و سکوهای شبکه‌های اجتماعی را تحت کنترل داشته باشد. در عربستان سعودی و بحرین شهروند وب‌نگاران منتقد حکومت اغلب به اتهام جرایم سایبری به حبس های طولانی مدت محکوم می‌شوند. وضع قانون مانع از این نمی‌شود که رژیم‌های سرکوبگر خارج از چهارچوپ قانون، جنگ سایبری به راه نیاندازند. اوز نیوز که سایت خبری مرجع در باره ازبکستان، پس از آنکه ای‌میل سردبیر‌ش هک شد، مطالبی بر روی سایت منتشر شد که می‌توانست برای شبکه گزارش‌گران‌ سایت خطر جدی در بر داشته باشد. سایت خبری مستقل مانند ٦٤ تیان‌وانگ در چین و نوبا ریپورتز در سودان معمولاٌ قربانی حملات سایبری هستند. در کره شمالی رژیم اعلام کرده است که تعداد ارتش هکرهای خود را طی دو سال دو برابر کرده است. هیچ صدای مستقلی نباید آزاد بماند برای رژیم‌هایی که به شدت سرکوب گر هستند، زندانی کردند، آخرین چهره‌های شناخته شده مخالفان گریزاپذیر است. اینگونه، در چین، گائو یو، هو آنگ کی، شو زیونگ، وب‌نگاران معترض و الهام توهتی بلاگر سر شناس اویغوری به تازگی به صدها گزارش‌گر زندانی پیوستند . زندانی شدن خدیجه اسماعیل اوا یکی از پیشتازان روزنامه‌نگاری تحقیقی درجمهوری آذربایجان ،نشان داد که رژیم استبدادی الهام علی‌اف به نقطه غیر قابل برگشتی رسیده است. بازداشت‌های خودسرانه که باعث ترک وطن ده‌ها تن از روزنامه‌نگاران شده است، جمهوری آذربایجان امروز به بزرگترین زندان اروپا برای فعالان رسانه‌ای تبدیل شده است. ایران، چین و اریتره، بزرگترین زندان‌ها برای روزنامه‌نگاران وبلاگ‌نگاران هستند که معمولاٌ به دلایل نا مشخص زندانی شده و در مکان هایی نا معلوم نگه داری می‌شوند. در ایران بسیاری از زندانیان سیاسی بیمار هستند و از درمان بیماری آنها خودداری می شود. جیسون رضایی که در مکانی نامعلوم نگه داری می‌شود و با اتهامی مبهم زندانی شده است و دوره طولانی در حبس انفرادی گذرانده از زمان بازداشتش در جولای سال گذشته، بیش از سی کیلوگرم کاهش وزن داشته است. در اریتره، داویت اسحاق و دیگر زندانیان سیاسی هرگز محاکمه قانونی نشده‌اند. آنها به جای نگه‌داری در سلول معمولاٌ در داخل کانتینرهایی با وضعیت اسف بار بهداشتی و با تعداد بالای ظرفیت آن در وسط بیابان نگاه‌داری می‌شوند. وحشی‌گری‌های دولت اسلامی - داعش، نباید باعث شود که بیش از سی روزنامه نگار و شهروند وب‌نگار را که در زندان های سوریه در حال شکنجه شدن هستند فراموش کنیم .مازن دارویش برنده جایزه آزادی مطبوعات ٢٠١٢ گزارش‌گران بدون مرز اکنون چهارمین سال زندان خود در سوریه می‌گذراند. ماموران انتظامی و خشونت‌های جنایتکارانه خشونت‌های پلیس در ویتنام بسیار نگران کننده است. روزنامه‌نگار مستقل ترو اُنگ مین دوک پس از گذشت سه هفته از زمانی که توسط هشت مامور پلیس مورد حمله قرار گرفت، همچنان در بخش مراقبت‌های ویژه بیمارستان بستری است. حمله خشونت‌بار،یکی از روش‌هایی است که در جمهوری آذربایجان علیه روزنامه‌نگاران و وب‌نگاران منتقد بکار گرفته می شود. ایلگار نصیب‌اف یکی از معدود روزنامه‌نگاران مستقل و مدافع حقوق بشر در جمهوری خودمختار نخجوان آذربایجان در ٢١ آگوست، در دفتر کارش مورد حمله وحشیانه قرار گرفت. در ویتنام و جمهوری آذربایجان، پلیس برای آزار و اذیت به طور گسترده‌ای از تبهکاران جانی برای اجرای اعمال خلاف شان استفاده می‌کند و در بعضی موارد پلیس عملیات خود را با همکاری آنها به انجام می‌رساند. در ایران ده ها نفر از زندانیان سیاسی از جمله روزنامه نگاران و وب نگاران که به عملیات بازرسی گسترده از سلول‌های بند ٣٥٠ زندان اوین تهران اعتراض کرده بودند به شدت مورد حمله قرار گرفته و به زندان انفرادی فرستاده شدند. ممنوعیت برای هیچ ، منسوخ یا پیشرفته در عربستان سعودی و ایران روش‌های سرکوب عامدانه به رسم قرون وسطی انجام می‌گیرد. رئوف بدوی یکی از مؤسسان گروه گفتگوی آن لاینی به نام شبکه سعودی آزاد و برنده جایزه آزادی مطبوعات ٢٠١٤ گزارشگران بدون مرز، فقط به جرم درخواست از مقامات سعودی برای محترم شمردن آزادی‌های بنیادین به ده سال حبس و هزار ضربه شلاق محکوم شده است. شلاق یکی از متداول ترین مجازات‌ها در جمهوری اسلامی ایران به حساب می‌آید، جایی که در پنج سال گذشته بیش از پنجاه روزنامه نگار و شهروند وب‌نگار به این مجازات محکوم شده‌اند. آخرین قربانیان این نوع مجازات خلیل امامی و عباس علیپور عکاس –روزنامه نگارانی هستند که به ٢٥ تا ٥٠ ضربه شلاق در ماه اوت به جرم انتقاد از مقامات محلی محکوم شدند. در چین دوباره کانال‌های تلویزیونی اعترافات اجباری را پخش کرده‌اند. پس از اعترافات چن یونگ زو در نوامبر ٢٠١٣، دو روزنامه‌نگار مستقل گائو یو و شیانگ نانفو درمی ٢٠١٤ در تلویزیون مجبور به انتقاد از خود شدند. در سریلانکا ، در ١٨ می، زمانی که روزنامه اوتایان ضمیمه‌ای در مورد قتل‌عام تامیل‌ها توسط ارتش در سال ٢٠٠٩ را منتشر کرد، صدها سرباز دفتر روزنامه را محاصره کردند. روزنامه تیناکورال نیز توسط سزبازها محاصره شده بود. حکومت سریلانکا به طور مرتب به موسسه‌های رسانه‌ای حمله کرده و به طور جدی مانع فعالیت نهادهای غیر دولتی حامی رسانه‌ها می‌شود. در تابستان سال گذشته، مقامات جمهوری آذربایجان یک قدم جلوتر رفته و به طور کلی فعالیت موسسه های غیر دولتی حامی رسانه‌ها را ممنوع کردند.