به دلیل نرخ بالای بی‌سوادی، رادیو منبع اصلی دریافت اخبار است. رسانه‌های شنیداری و تصویری حکومتی، یعنی آران‌ام (RNM) و تی‌وی‌ام (TVM) همچنان از دستورهای دولت در زمینه ارتباطات پیروی می‌کنند. ایستگاه‌های رادیویی خصوصی تنها از طریق ماهواره قادر به پخش برنامه‌های خود هستند. رسانه‌های نوشتاری که عموما فرانسوی‌زبان هستند نیز به شهرهای بزرگ کشور محدودند. رسانه‌های خصوصی خیلی بین هواداران و مخالفان دولت دوقطبی و سیاست‌زده شده‌اند. همین امر باعث شده است دسترسی به گزارش‌گری مستقل و بی‌طرفانه محدود شود. 

دولت رسانه‌های همگانی را کنترل می‌کند و می‌تواند مدیران آنها را استخدام یا اخراج کند. نفوذی که سیاست‌مداران بر رسانه‌ها اعمال می‌کنند آزادی و کثرت‌گرایی روزنامه‌نگاری را به مخاطره می‌اندازد. رایج است که رسانه‌ها به صورت مستقیم یا غیرمستقیم تحت مهار وزرای دولت، نمایندگان مجلس یا تاجرانی که به سیاست‌مداران نزدیک هستند، باشند. دوقطبی شدن فضا میان هواداران با مخالفان دولت خیلی فراگیر است. هیچ رسانه‌‌ای از نظر سیاسی مستقل نیست.

از زمان جرم‌زدایی از قوانین رسانه‌ای در سال ۲۰۱۶ روزنامه‌نگاران به ندرت در ارتباط با کار خود به زندان می‌افتند. اما تحت اصلاحات قانون ارتباطات که در سال ۲۰۲۰ تصویب شد روزنامه‌نگاران برای تخلفاتی نظیر «توهین»، «افترا» و «خبرهای نادرست»، ممکن است جریمه شوند. قانون ارتباطات همچنین به مقامات اجازه می‌دهد اگر برنامه‌ای را مخل نظم عمومی تشخیص دهند آن رسانه‌ را تعطیل یا برنامه‌ را ممنوع کنند. نهاد  جدید قانون‌گذاری و نظارت بر ارتباطات باید وظیفه اعطای مجوز به رسانه‌ها را بر عهده بگیرد اما تبصره تشکیل آن هنوز اجرایی نشده است. لایحه‌ای مبنی بر دسترسی به اطلاعات حکومتی اکنون ۱۶ سال است که در انتظار رای نمایندگان مجلس خاک می‌خورد. قانونی برای حفاظت از مدافعان حقوق بشر و افشاگران در سال ۲۰۲۱ پیشنهاد شد ولی هنوز تصویب نشده است.

بی‌ثباتی عرصه رسانه در ماداگاسکار تاثیر فاجعه‌باری بر استقلال و کیفیت گزارش‌دهی آنها داشته است. میزان تمرکز مالکیت رسانه‌ها موجب پدید آمدن پست‌هایی پرنفوذ می‌شود و هم رییس‌جمهور و هم وزیر ارتباطات کنونی مدیریت رسانه‌ای را عهده‌دار هستند. همه‌گیری کووید-۱۹ هم موجب کمبود درآمدهای تبلیغاتی رسانه‌ها شد. دستمزدهای خیلی پایین باعث می‌شود روزنامه‌نگاران برابر فساد آسیب‌پذیر باشند. مثال رایج آن دادن «فلکا» (felaka) است که وقتی روزنامه‌نگاران برای پوشش یک مراسم به آنجا می‌روند از طرف دست‌اندرکاران پاکت نامه‌ای به آنها داده می‌‌شود که حاوی چند اسکناس است. نامعمول نیست که روزنامه‌نگاران در شغل‌هایی عجیب مشغول به کار شوند و به دلیل کار کردن برای سیاست‌مداران با تضاد منافع مواجه شوند. روزنامه‌نگاران بیشتر به دلیل رعایت مواضع سردبیری که توسط سیاست‌مدارانی تعیین می‌شوند که مالک رسانه‌ محل کار آنان هستند، یا برای عدم انتقاد از تبلیغ‌دهندگان، به خودسانسوری دست می‌برند.

پوشش دادن فساد، به ویژه در زمینه منابع طبیعی و محیط‌زیست همچنان برای روزنامه‌نگاران دشوار است. جوامع مذهبی معمولا رسانه خاص خود را دارند.

روزنامه‌نگاران گاهی هدف حملات کلامی سیاست‌مداران یا کارزارهای بدنام کردن در رسانه‌های اجتماعی قرار می‌گیرند اما حملات فیزیکی خیلی نادر است. روزنامه‌نگاران حامی دولت گاهی به حملات لفظی علیه همکارانی دست می‌برند که با آنها نظرات و مواضع یکسانی ندارند.