ایرج گرگین، روزنامه‌نگار پرسابقه ایرانی درگذشت

ايرج گرگين، روزنامه نگار باسابقه ايرانی و از مديران پيشين تلويزيون ملی ايران، بر اثر بيماری، صبح جمعه، در آمريکا در گذشت. ايرج گرگين از روز يکشنبه اول ژانويه در بيمارستانی در شهر «فيرفکس» ويرجينيا بستری شده بود. همزمان با تحصيل در رشته ادبيات فارسی، کار حرفه‌ای مطبوعاتی را در دهه ۱۳۳۰ در روزنامه کيهان شروع کرد و مدت کوتاهی نيز مديرداخلی «کيهان فرهنگی» بود. در سال ۱۳۳۷ برای نخستين بار، از سوی دولت امتحاناتی برای استخدام و تربيت تهيه‌کننده و گوينده و مجری برنامه‌های راديويی زير نظر يک کارشناس برگزار شد. ۱۲ تن از ميان صدها شرکت کننده برای تهيه کنندگی انتخاب شدند که او هم جزو آنان بود. سپس به پيشنهاد اسدالله پيمان که در آن زمان گوينده‌ای صاحب نام بود امتحان گويندگی داد تحت نظر کسانی مانند تقی روحانی- يکی از برجسته‌ترين گويندگان تاريخ راديو در ايران- به آموختن گويندگی پرداخت. از زمستان ۱۳۳۷ کار در راديو را به طور رسمی شروع کرد. در اوائل دهه ۱۳۴۰ تأسيس «برنامه دوم - راديو تهران» که سرپرستی و مسئوليتش به او واگذار شد، به راديو در ايران معنای تازه‌ای بخشيد. برای نخستين بار فرستنده‌ای به طور کامل به طرح مباحث فرهنگی و هنری و علمی و اقتصادی اختصاص يافت. اين راديو به پايگاهی برای معرفی هنر و ادبيات جديد ايران، تئاتر و موسيقی جهان و برخی مباحث تاريخی و اجتماعی تبديل شد. چهره های فرهنگی و صاحب نامی مانند احمد شاملو، فروغ فرخ‌زاد، نادر نادرپور، سيمين بهبهانی، مهدی اخوان ثالث، هوشنگ نهاوندی، فرخ غفاری، فريدون رهنما، محمدجعفر محجوب، علی‌اصغرحاج سيد جوادی، عبدالله توکل و گروهی ديگر از شاعران و نويسندگان و هنرمندان بنام در «برنامه دوم» حضور يافتند و گروهی از آنان نيز با آن به همکاری پرداختند. با آغاز کار تلويزيون ملی به عنوان گوينده و گزارشگر به آن پيوست. در طول سال‌های کار در تلويزيون سمت‌های رياست روابط عمومی و انتشارات، مديريت خبر، مديريت توليد را برعهده داشت، و مجله تماشا را نيز منتشر می کرد. از سال ۱۳۵۵ و با تقسيم تلويزيون ايران به دو شبکه، مديريت شبکه دو به او واگذار شد. به دنبال انقلاب ۵۷ و خروج از ايران راديو اميد را به عنوان يکی از نخستين راديوهای مستقل و روزانه‌ی فارسی زبان در سال ۱۳۶۱ در لس آنجلس تاسيس کرد. در سال ۱۳۷۷ به پراگ نقل مکان کرد و به عنوان يکی از پايه گذاران اصلی بخش فارسی راديو اروپای آزاد / راديو آزادی (که چند سال بعد تبديل به راديوفردا شد)، همکاری خود را با اين راديو آغاز کرد و مسئوليت محتوای اين راديو را بر عهده داشت.