آزادی رسانه در آفریقا جلوه‌های گوناگونی دارد، از فراوانی رسانه‌ها در کشورهایی چون سنگال (۷۳) و آفریقای جنوبی (۳۵) گرفته تا سکوت رسانه‌های خصوصی در اریتره (۱۷۹) و جیبوتی (۱۶۴).
با وجود این که در دهه ۱۹۹۰ میلادی موجی از آزادسازی به راه افتاد اما همچنان موارد سانسور خودسرانه، به ویژه در اینترنت، خیلی اتفاق می‌افتد و در برخی کشورها گاهی دسترسی به اینترنت کاملا قطع می‌شود، روزنامه‌نگاران بازداشت و قربانی حمله‌های خشونت‌آمیز می‌شوند. این جرم‌ها معمولا کاملا بدون مجازات رها می‌شوند، همانطور که در سال ۲۰۱۶ در مورد ناپدید شدن بیارما توره (Birama Touré) روزنامه‌نگار مالایی اتفاق افتاد، خبرنگاری که همانطور که گزارش‌گران بدون مرز نشان داد، توسط دستگاه اطلاعاتی مالی ربوده شد و به احتمال زیاد وقتی مخفیانه در بازداشت بود به قتل رسید.
در سال‌های اخیر موجی از قانون‌های سرکوب‌گرانه روزنامه‌نگاری آنلاین را جرم‌انگاری کرده‌اند که آسیبی جدی به دسترسی به اطلاعات زد. در همین حال، گسترش شایعه، پروپاگاندا، و ضد اطلاعات نیز به تضعیف روزنامه‌نگاری و دسترسی به اطلاعات با کیفیت منجر شده است.
رسانه‌های آفریقا که معمولا توسط دولت حمایت نمی‌شوند و هنوز خیلی به دستورات سردبیری مالکان خود وابسته هستند نمی‌توانند الگوهای اقتصادی پایداری برای خود ایجاد کنند. با این وجود، پدید آمدن اتحادیه جدید روزنامه‌نگاران تحقیقی منجر به افشاگری‌هایی مهم درباره امور مرتبط با نفع همگانی شده است.
دورنمای رسانه‌ای که از دیرباز زیر سرکوب دیکتاتوری‌ها قرار دارد در برخی کشورها مانند آنگولا (۹۹)، زیمبابوه (۱۳۷) و اتیوپی (۱۱۴) در حال بازتر شدن است اما در بیشتر موارد سرکوب روزنامه‌نگاران منتقد ادامه دارد.
در ساحل صحرا، ناامنی و عدم ثبات سیاسی خیلی افزایش یافته است و اخیرا آسیب‌هایی جدی به روزنامه‌نگاری زده است. در ۲۰۲۱، دو روزنامه‌نگار اسپانیایی در بورکینافاسو (۴۱) کشته شدند، اولیویر دوبوی (Olivier Dubois)، خبرنگار فرانسوی توسط گروهی مسلحانه در مالی (۱۱۱) ربوده شد و چند روزنامه‌نگار از بنین (۱۲۱)، مالی و بورکینافاسو اخراج شدند.